بررسی عنصر تلمیح در مثنویهای هفتگانه حکیم زلالی خوانساری

تلمیح آرایه ای بدیعی است که به شعرا و نویسندگان امکان می دهد تا الفاظ اندکشان بر معانی بسیار دلالت کند و از نمود های ایجاز است. حکیم زلالی خوانساری از شعرای مشهور اواخر قرن دهم و اوایل سده یازدهم هجری است. کاربرد تلمیح از جمله روشهایی است که این شاعر، در جهت زیبایی کلام و حسن تاثیر در اشعار خود بدان اقبال نموده است. در این پژوهش که با هدف شناخت هرچه بهتر ویژگیهای شعری مثنویهای هفتگانه زلالی خوانساری انجام شده است، تلاش برآن است تا به روش توصیفی-تحلیلی، آرایه تلمیح در این مثنویها مورد بررسی قرار گیرد و عناصر تلمیحی شعرش استخراج و تجزیه و تحلیل گردد و در پایان با ارایه جداول و نمودارهای آماری، مثنویهای مذکور ار نظر کاربرد این آرایه با هم مقایسه شده اند.